Γυάλινη
ήταν η σφαίρα και εκεί μέσα ζούσαν.
ειχαν το σπίτι τους, το κρεβάτι τους, την κουζίνα τους, τη δουλειά τους, ό,τι αγαπούσαν και ό,τι μισούσαν.
Εκείνη είχε γεννηθεί εκεί, εκείνος είχε φυτρώσει εκεί.
Από μικρή που έπαιζε στην παιδική χαρά είχε την αίσθηση του πόσο στρόγγυλα είναι όλα. Η κούνια έκανε μια γύρα και κατέληγε εκεί. O τροχός το ίδιο. Η δε τραμπάλα λειτουργούσε πετώντας την απ' τη μια άκρη στην άλλη κάνοντας την να διαγράφει ημικυκλική τροχιά.
Με κείνον ζούσε όμορφα, έζησε παράφορα, ίσως ζήσει ακόμη λίγο.
Όσο ο καιρός περνούσε υποψιαζόταν πως τίποτα πια δεν ήταν σφαιρικό, αφού όλα είχαν αρχή μέση και τέλος και αφού συχνά γλυστρούσε σε μέρη με βουναλάκια και χαράδρες σα να 'κανε βόλτα στη σφιγμένη χούφτα μιας αθεράπευτα απελπισμένης ύπαρξης και μετά γκτουπ βρισκόταν σε έναν λαβύρινθο που πάντα κατά τύχη έβρισκε την άκρη.
Άρχισε να κοιτάει καλά το σώμα της άλλαζε φούσκωνε - ξεφούσκωνε και μετά κοιμόταν, κοντά του, δίπλα του.
Εκείνος ήξερε εξ' αρχής και δε μιλούσε. Η δική του αντίληψη για τον χώρο ήταν διαφορέτική. Των πάντων όριο το όμορφο εγώ του.
Μια μέρα ήταν στην κουζίνα τους, εκεί που εκείνη έπλενε τα πιάτα και 'κείνος της μιλούσε για όνειρα, μια τούφα σαπουνάδα ξέφυγε. Ήταν ατύτημα, καθαρό.
Άπλωσε τα χέρια του να την πιάσει μα εκείνα την έσπρωξαν, ένας Θεός ξέρει πώς.
Και 'κεινη έσκασε πάνω στη σάρκα της γυάλινης σφαίρας και την έσπασε.
Ξεχύθηκαν ποταμός, νερά, πιάτα, κρεβάτια, σωθικά, σπλάχνα, όνειρα, ελπίδες, ένας ολόκληρος κόσμος να κείτεται και να κοιτιέται σ΄έναν καθρέφτη απόκοσμο.
Ο πρώτος εμετός.
Κάποιοι με άσπρα μαλλιά το ξέρουν. Εκείνη το 'μαθε.
Όλα μέσα μας συμβαίνουν.
(Εκείνος ποτέ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου