23 Μαρ 2009



Γυάλινη



ήταν η σφαίρα και εκεί μέσα ζούσαν.


ειχαν το σπίτι τους, το κρεβάτι τους, την κουζίνα τους, τη δουλειά τους, ό,τι αγαπούσαν και ό,τι μισούσαν.


Εκείνη είχε γεννηθεί εκεί, εκείνος είχε φυτρώσει εκεί.


Από μικρή που έπαιζε στην παιδική χαρά είχε την αίσθηση του πόσο στρόγγυλα είναι όλα. Η κούνια έκανε μια γύρα και κατέληγε εκεί. O τροχός το ίδιο. Η δε τραμπάλα λειτουργούσε πετώντας την απ' τη μια άκρη στην άλλη κάνοντας την να διαγράφει ημικυκλική τροχιά.


Με κείνον ζούσε όμορφα, έζησε παράφορα, ίσως ζήσει ακόμη λίγο.


Όσο ο καιρός περνούσε υποψιαζόταν πως τίποτα πια δεν ήταν σφαιρικό, αφού όλα είχαν αρχή μέση και τέλος και αφού συχνά γλυστρούσε σε μέρη με βουναλάκια και χαράδρες σα να 'κανε βόλτα στη σφιγμένη χούφτα μιας αθεράπευτα απελπισμένης ύπαρξης και μετά γκτουπ βρισκόταν σε έναν λαβύρινθο που πάντα κατά τύχη έβρισκε την άκρη.
Άρχισε να κοιτάει καλά το σώμα της άλλαζε φούσκωνε - ξεφούσκωνε και μετά κοιμόταν, κοντά του, δίπλα του.
Εκείνος ήξερε εξ' αρχής και δε μιλούσε. Η δική του αντίληψη για τον χώρο ήταν διαφορέτική. Των πάντων όριο το όμορφο εγώ του.
Μια μέρα ήταν στην κουζίνα τους, εκεί που εκείνη έπλενε τα πιάτα και 'κείνος της μιλούσε για όνειρα, μια τούφα σαπουνάδα ξέφυγε. Ήταν ατύτημα, καθαρό.
Άπλωσε τα χέρια του να την πιάσει μα εκείνα την έσπρωξαν, ένας Θεός ξέρει πώς.
Και 'κεινη έσκασε πάνω στη σάρκα της γυάλινης σφαίρας και την έσπασε.
Ξεχύθηκαν ποταμός, νερά, πιάτα, κρεβάτια, σωθικά, σπλάχνα, όνειρα, ελπίδες, ένας ολόκληρος κόσμος να κείτεται και να κοιτιέται σ΄έναν καθρέφτη απόκοσμο.
Ο πρώτος εμετός.
Κάποιοι με άσπρα μαλλιά το ξέρουν. Εκείνη το 'μαθε.
Όλα μέσα μας συμβαίνουν.
(Εκείνος ποτέ).

21 Μαρ 2009

-Γεια σας, τρία κιλά στοργή παρακαλώ.

-Τα θέλετε για εδώ ή να σας τα τυλήξω?

-Για το σπίτι τα θέλω. Ένα ρόφημα στοργής κάθε βράδυ με βοηθά να κοιμάμαι γαλήνια, συχνά φέρνει και όμορφα όνειρα. Μου το συνέστησε ο γιατρός, ένας εξαίρετος επιστήμων ή ψυχίατρος ή ψυχοπαθής, μου διαφεύγει η ειδικότις του ελαφρύ μειδίαμα αδεξιότητας και περιστροφή των ματιών στο χώρο Ω! τι όμορφο μαγαζί.. τι είναι αυτό?

-Γράφει η ταμπελίτσα, θα θέλατε κάτι άλλο?

-Μα ναι! έχετε σπάνιας ποιότητας κατανόηση και φροντίδα.. Α! μα εσείς πουλάτε και έρωτα. Εξαιρετικά! Εξαιρετικά! μόλις αποκτήσατε μια πιστή πελάτισσα. Δώστε μου.. γρήγορο πισωπάτημα και ταραχή

-Πεστε μου τι να σας...

-Μα πώς είναι δυνατόν να διακινείτε έτσι αδιάντροπα ένα τέτοιο προϊόν.

-Δε σας καταλαβαίνω κυρία μου, το μαγαζί είναι απολύτως νόμιμο. ίσως να 'θελε να πει και μόνιμο ποιος νοιάζεται όμως?

-ΜΑ ΕΣΥ ΠΟΥΛΑΣ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ? ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΝΟΣΗΛΙΑΣ ΜΟΥ ΣΤΟΙΧΗΣΕ? ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΑΧΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΝΙΣΤΩΜΕΝΕΣ ΔΟΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΙΩΠΗ? εκεί που την καταπίνεις και είναι όλα εντάξει μπορεί να πεθάνεις απο υπερδοσολογία. Είμαι υποχρεωμένη να σας καταγγείλω, λυπάμαι.

- ΧΑ χαμόγελο ειρωνικό και υπόγειο θα σας απογοητεύσω όμως εδώ και χρόνια πουλιέται δίχως συνέπειες. Μάλιστα το μείγμα σιωπή-χρόνος-απουσία πουλάει σαν τρελό. Ειδικά αν έχει προηγηθεί ή αν σχεδιάζεται εξαφάνιση. Εντάξει, για τους ευαίσθητους οργανισμούς είναι, κυρίως τον πρώτο καιρό, ισχυρές οι αντενδείξεις αλλά αν τις αντέξει κανείς απολαμβάνει μόνιμα αποτελέσματα λήθης.

- Λυπάμαι, πρέπει να φύγω άλλωστε απο καιρό έχει λήξει η πιστωτική μου, υπήρξατε συμπαθής έμπορος.